برای تبلیغ یک معروف؛ بیش آنکه زبان ها باید کار کنند این رفتارها و کنش ها هستند که فریاد می زنند. نماز جماعت و آن هم در مکان های عمومی و البته بدون ایجاد مزاحمت برای دیگران می تواند به لطافت روح جامعه کمک کند.
عکسی از نماز جماعت هموطنان کُرد را در "پایگاه خبری یافته" دیدم که تلنگری بود برای نوشتن چند سطر کوتاه.
ارزش های یک جامعه در بازه های زمانی طولانی شکل می گیرند و خود را در کنش های روزانه مردم نشان می دهند. اما برای خراب کردن آنچه سال ها بر اثر هم افزایی مفهومی ارزشی یافته است؛ کافی است آن نماد ارزشی را به سطحی نازل و سمت بیراهه هدایت کنی تا دیوار آن فرو بریزد.
تبدیل ارزش ها به هنجار بخشی از این فرایند فرو کاستن ارزش ها خواهد بود؛ بالاخص زمانی که المان های برجسته ی آن ارزش در قالب هایی ریخته شود که ترس سوء استفاده و گرو کشی های قدرت طلبانه و سیاسی در آن وجود داشته باشد.
نماز و به شکل برجسته تر آن نمازجماعت در جامعه اسلامی؛ به عنوان یک ارزش محسوب می شود و یکی از شاخص های اعتمادزایی در جامعه تکیه دادن بر افرادی است که به این فریضه ی دینی می پردازند.
اما چه می شود که رویکرد جامعه به امر نماز و بالاخص نماز جماعت و در سطحی بالاتر تبلور این کنش دینی در ساحت عمومی جامعه کمرنگ می گردد که گاه اقامه نماز در مکان های عمومی بار ارزشی خود را به همراه ندارد؛ جای بسی تحقیق جامعه شناختی دارد.
امروز جامعه نیاز به مهربانی و دوست داشتن دارد و از خردسال گرفته تا کهنسال همگی تشنه ی محبت و مهربانی هستند. جامعه امروز می خواهد که بر سر آن دست محبت کشیده شود.
یکی از نمادهای مهربانی و دوستی نماز و نماز جماعت است. جایی که انسان تمام منیت خود را فرو میریزد تا بتواند توجه معشوق خود را جلب کند؛ جایی که انسان خود را به خاک می اندازد تا به معبود خود بگوید من مهربانی می خواهم و غرورم چیزی برایم ندارد.
نماز باید به ساحت مهربانی تعلق بگیرد و آنچه از آبشار تعبد فرو میریزد چیزی جزء خواستن و طلب کردن نباشد.
اگر نمازگزاران نماز را بسان طلب مهربانی از خداوند؛ کرنش در برابر او؛ نابود کننده ی غرور و تکبر بدانند؛ آنگاه مهربانی را با نمازی در پارک می توانند به فریاد من خدایم و تو را با هم دوست دارم تبدیل کنند.
من هیچ غروری ندارم و می خواهم که تو بدانی من نمازم را برای مهربانی می خوانم؛ من برای در کنار تو بودن آمده ام؛ پارک جایی است که تو می توانی مرا دوست داشته باشی و من کسی هستم که می خواهم بگویم چون نماز می خوانم پس می توانی بر من تکیه کنی؛ من می توانم اعتماد تو را جلب کنم ؛ من می خوام که با هم با خداوند دوست باشیم؛ ما هیچ چیز را با دوستی تو و خدایمان عوض نمی کنیم.
نماز کلید ورود به دریای جماعت است؛ امروز جامعه بیش از هر زمانی دیگر نیاز دارد که نمازخوانها اعتمادش را جلب کنند.
متن: علیرضا